یکسال عاشقی...یکسال مادری.....

چه زود گذشت ،انگار همین دیروز بود ... درست یکسال پیش ... ساعت ٥صبح روز شنبه بوداز خواب پریدم.بابایی رو بیدار کردم تاآماده بشیم برا رفتن به بیمارستان. قرار بودتا چند ساعت دیگه انتظار تموم بشه و روی ماه گلمون رو ببینیم دست و پامو گم کرده بودم... ٩ماه زمان کمی نیست ،٩ ماه باهم بودن یکی بودن ... و حالا یه احساس کاملا دو گانه از طرفی نمی خوای یک لحظه ازش جدا بشی و از طرفی هم ارزوی دیدنش تاب و توانتو گرفته...

ساعت ٨:٤٥ صبح بود که فرشته کوچولوی ما با گامهای کوچک و استوار قدم بر عرصه گیتی نهاد تا با حضورش افتخار مادر شدن رو نصیب من کنه... لحظه ای که پرستار صورتتو جلو من گرفت تمام عشق رو به یکباره در صورت معصومت نظاره کردم. با نگاه نافذ و چشمانی که دنیا را به کام خود می برد ...

و ان لحظه بود که دنیا را تمام وجود دوست داشتم به خاطر تو ... و خدای را با تمام عظمتش شکر به خاطر فرشته ای چون تو.

یکسال گذشت ... یکسال سرشار از با تو بودن ... به خاطر تو زیستن . چه شبهایی که از درد به خود پیچیدی و ان زمان احساس می کردم در حقت خوب مادری نکردم و چقدر عذاب و جدان داشتم که مبادا پیش خدا از من شکایت کنی ... چه روزهایی که وابستگی رو با تمام وجود احساس کردم ...

یادش بخیر...

یاد اولین دیدار..

اولین نگاه به تو...

اولین گریه ات....

و یاد اولین لمس تو...

یاد بررسی کردنت که کپی عشقم(بابایت)بودی

یاد خوشحالی عجیبی واشکی که توی چشمای بابا ومامان جون و دایی بود..

یادخوشحالی وبغض خودم

یادزحمت های مامان جون

یاد درد بعد از سزارین..

دردی عجیب و سخت..

و یکسال بیخوابی...

یکسال باهم بودن ..

یکسال عاشقی.

ویکسال مادری.. ....

خدایا نگذار این موجود حساس و ضعیفی که خودت به من عطا کردی از دست من شاکی باشه... خدایا ذره ای از اون صبرو درایتت رو نصیب من کن تا از عهده این وظیفه به خوبی بریام...

خدا سپاس به خاطر این همه نعمت ... یاریگرم باش در این امر خطیر...که گر تو راهنایم نباشی خود در این راه پر مخاطره طفلی بیش نیستم... یاریم کن که بی تو من هیچم..............

محمود طلای مامان،چون هنوز نمیتونی حرف بزنی با انگشت کوچیکت منظورتو به ما میفهمونی ومن عاشششق این اشارتم

برا ی همینم این تصویرو خیلی دوست دارم.بوس